Αβέβαιο μέλλον ...

Αβέβαιο το παρόν, αβέβαιο και το μέλλον. Αυτά που άκουγα πρίν χρόνια και θεωρούσα σχεδόν απίθανο να συμβούν βλέπω να γίνονται πραγματικότητα σιγα σιγά. Τους τελευταίους μήνες δεν ακούω τίποτα άλλο παρά νέα μέτρα...

Περικοπές επιδομάτων, αύξηση ΦΠΑ, νέα αύξηση φόρων, πάγωμα μισθών, πάγωμα προσλήψεων και δεν συμμαζεύεται. Να μην συνεχίσω γιατί κι εγώ έχω χάσει την μπάλα με τόσα μέτρα που έχουν εξαγγελθεί αλλά κυρίως με αυτά που οι «Ευρωπαίοι» μας επιβάλλουν και αυτά που οι κυβερνώντες έχουν στα σχέδια τους αλλά δεν μας τα έχουν αποκαλύψει ακόμα.

Λές και μας λένε ότι τώρα θα πληρώσετε για όλα αυτά που κάνατε χρόνια. Να πληρώσουμε γιατί; Εμείς φταίμε που οι λεβέντες που κυβερνάνε τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουν σκεφτεί το μέλλον; Εμείς φταίμε που κάποιοι πλούτισαν σε βάρος των πολλών;

Ακόμα βέβαια δεν έχω καταλάβει αν υπάρχει κάποιο σχέδιο ή πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα! Διαβάζω για ΠΣΑ (Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης), το οποίο αν δεν φέρει αποτελέσματα έχουμε και «plan B» και plan C και plan «μας πήρε όλους και μας σήκωσε». Έρχονται οι Ευρωπαίοι μας λένε δεν πάτε καλά! Πάρτε κι άλλα μέτρα, κόψτε μισθούς, βάλετε φόρους αυξήστε στα έσοδα – μειώστε τις δαπάνες! Κάθε βδομάδα και νέα μέτρα μας λένε οι εφημερίδες και τα κανάλια. Τελειωμό δεν έχουν αυτά τα μέτρα πιά, έχω την εντύπωση οτι ακόμα και να μας πούν οτι σας κόβω τον μισθό για ένα χρόνο δεν θα μειωθεί το έλλειμα όσο πρέπει και θα πρέπει να κάνουμε και άλλες θυσίες.

Τώρα τρώγονται σαν τα κοκκόρια για να κάνουν Εξεταστική για την κατάσταση της οικονομίας. Οι τωρινοί λένε να δούμε ποιός έφτασε σε αυτό το χάλι την χώρα τα τελευταία 5 χρόνια (τα προηγούμενα 30 δεν υπάρχουν όλα ήταν μια χαρά). Οι προηγούμενοι λένε όχι, να δούμε ποιός φταίει τα τελευταία 30 χρόνια!! Αλλά φυσικά όλοι οι υπουργοί Οικονομικών της τελευταίας πενταετίας δηλώνουν άγνοια για τον φόνο. Μια χαρά τα κάνανε μας λένε δεν φταίνε αυτοί. Μπράβο ρε λεβέντες, τελικά όλα δια μαγείας γίνονται φαίνεται, ακόμα και το έλλειμα.

Τελικά υπάρχει φώς στο τούνελ; Θα βγούμε ποτέ από αυτήν την «κρίση»; Φυσικά το θέμα δεν είναι να βγούμε μόνο αλλά και το πώς θα βγούμε. Αν είναι να βγούμε σε οριζόντια στάση τότε σκούρα τα πράγματα. Το χειρότερο που σκέφτομαι είναι ότι το μέλλον μας, είναι τόσο αβέβαιο που δεν ξέρω τι να περιμένω πια. Πολλά από αυτά που οι προηγούμενες γενιές κατέκτησαν με αγώνες και θυσίες μπορεί να χαθούν κάποια στιγμή. Μακάρι να μην γίνει το χειρότερο...

Είναι θέμα εμπιστοσύνης...

Κάθομαι και σκέφτομαι πολλές φορές πόσο εύκολο είναι να δείξουμε εμπιστοσύνη σε κάποιον όταν δεν τον έχουμε καλά καλά γνωρίσει. Εδώ μπορεί να ξέρεις κάποιον χρόνια, να νομίζεις οτι είναι όλα καλά και ξαφνικά να μάθεις «οτι λέει πράγματα πίσω από την πλάτη σου», «οτι σε θάβει», «οτι μιλάει σε τρίτους για ευαίσθητα ζητήματα που του έχεις εμπιστευτεί». Οι περισσότεροι φαντάζομαι θα έχουν να πούν για κάποια τέτοια περίπτωση έστω και μια φορά στην ζωή τους. Αντιστρόφως πόσο εύκολο είναι και για τους άλλους να μας δείξουν εμπιστοσύνη οταν μας ξέρουν ελάχιστα;

Το σίγουρο είναι οτι για να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε φίλους, συντρόφους, συνεργάτες κλπ χρειάζεται χρόνος αλλά και βήματα καλής διάθεσης και από τις δύο πλευρές. Είναι και αυτό στα πλαίσια «δοκιμασίας» μιας σχέσης. Δεν μπορούμε να είμαστε συνεχώς επιφυλακτικοί και να σκεφτόμαστε : «τωρα να τον εμπιστευτώ;», γιατί έτσι θα είμαστε συνεχώς σε μια απόσταση, κάτι που δεν οδηγεί πουθενά.

Τι γίνεται όμως όταν ενώ θεωρούμαι αντικειμενικά έμπιστο άτομο αλλά δεν υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ εμού και ορισμένων ανθρώπων είτε στο οικείο ή είτε στο φιλικό περιβάλλον μου; Συνεχίζεις να προσπαθείς να τους πείσεις οτι πρέπει να χαίρεις της εμπιστοσύνης τους ή αφήνεις την κατάσταση ως έχει ; (Αυτό που λεμε... «δεν είναι ανάγκη να χαλάσουμε και τις καρδιές μας αφού δεν μπορώ να σας πείσω να με εμπιστεύεστε»)

Γράμμα απο ένα 16χρονο

Βρήκα αυτό το άρθρο σήμερα γραμμένο απο ενα 16χρονο, και πιστεύω ότι αναφέρει αρκετές αλήθειες...

http://radar-gr.blogspot.com/2010/02/blog-post_6346.html


«Αυτός ο κόσμος, ο μικρός»

Γράφει ο 16ΧΡΟΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΩΛΙΚΗΣ
(Και μας στέλνει όλους για φασκόμηλο...)

Κάθε μέρα, κάθε σχεδόν στιγμή στη ζωή μας, αντιμετωπίζουμε αυτό το φαινόμενο της ζήλιας του ανθρώπου, σε επίπεδο επαγγελματικό, κοινωνικό και φιλικό.

Δεν ξέρω εάν το έχετε προσέξει, αλλά λίγοι σε κοιτάνε στο μυαλό, αφού οι περισσότεροι σε κοιτάνε στην τσέπη. Δεν είναι κανείς πρόθυμος να προσφέρει, παρά μόνο να αρπάξει, θεωρώντας τον άλλον πολλές φορές χαζό, δίχως εκείνος να το καταλαβαίνει.

Μοιάζει σαν να περνάς από ένα Scanner που αυτόχρημα αποτυπώνει το ποιος έχει υπογράψει το ρούχο που φοράς, πού μένεις και τι επαγγέλλεσαι. Να ήταν με καλή πρόθεση θα ήταν όμορφα! Το θέμα όμως είναι ότι είναι από ζήλια, φθόνο και απληστία προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Και όπως θα τον αποκαλούσε ο Wilhelm Reich «φτηνό ανθρωπάκο», που ο ίδιος υποφέρει, δολοφονείται και δολοφονεί τους συνανθρώπους του και αν μάλιστα έχει και κάποια δύναμη, την εκμεταλλεύεται θηριωδώς εκμεταλλευόμενος άλλους, δήθεν «μικρότερους».

Στη δουλειά σου, στο σχολείο σου, στην οικογένεια και όλα τα συναφή, σε κρίνουν αναίτια συνεχώς. Κερνάς ένα γλυκό για το μεταπτυχιακό σου και σου λένε ευχαριστώ σαν να θέλουν να δαγκώσουν εσένα και όχι το γλυκό. Έκανες οικονομία και πήρες ένα καινούριο αξιοπρεπές σπίτι, μην τολμήσεις, θα σε συζητάνε για κάνα δυο μήνες. Τι έγινε, ο γείτονας άλλαξε ζάντες; Ξέρω πολλοί σκέφτονται να τις σπάσουν.

Μην καταφέρεις κάτι, μείνε κατώτερος των «υψηλών», έτσι σε θέλουν, γιατί διαφορετικά θα γίνεις ο κακός της παρέας και δεν θα σε συμπαθούν πλέον. Δείτε γύρω σας, παίρνεις προαγωγή και σε κοιτάνε με κακία. Ακόμα και στο γυμναστήριο, δίχως να σαρκάζω, αν κάνεις λίγο περισσότερα βάρη από το διπλανό σου θα σου κόψει την καλησπέρα.

«Ανθρωπάκο», καλύτερα μορφώσου, με πορεία υψηλή σαν εκείνη του ουρανού και μεγάλωσε πια γιατί είναι αργά. Προσπάθησε ό,τι μπορείς!

Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να χτίσει για λογαριασμό σου το γεφύρι απ’ όπου χρωστάς να περάσει το ρέμα της ζωής, κανένας εκτός από εσένα.

Υπάρχουν βέβαια μονοπάτια άπειρα και γεφύρια και ημίθεοι πρόθυμοι να σε περάσουν. Μα θα ζητήσουν πληρωμή εσένα και όχι αυτόν που κρίνεις και ζηλεύεις...

Περι συμβιβασμών και υποχωρήσεων ...

Πολλές φορές είτε για να πλησιάσουμε κάποιον/κάποια είτε για να διατηρήσουμε μια σχέση (φιλική, ερωτική δεν έχει σημασία), αναγκαζόμαστε να κάνουμε υποχωρήσεις και να δεχόμαστε να υπομένουμε άσχημες συμπεριφορές. Συμπεριφορές που μπορεί να μας φέρνουν σε δύσκολη θέση, να μας προσβάλουν, να μας στενοχωρούν (Για μερικούς ανθρώπους μάλιστα η αποδοχή τέτοιων συμπεριφορών φτάνει στα όρια του μαζοχισμού).

Η ισορροπία χάνεται όμως όταν μόνο ο ένας προσπαθεί πάντα να συμβιβάσει τα πράγματα, και ο ίδιος χάνει μεγάλη ενέργεια για να διατηρήσει μια σχέση στην οποία δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ευτυχισμένος.

Άρα έχει νόημα να υποχωρούμε εμείς συνέχεια; Μήπως όταν δεν βλέπουμε ανταπόκριση από τον άλλο, θα πρέπει να είμαστε και λίγο επιφυλακτικοί; Να περιμένουμε κάποια κίνηση που να δείχνει οτι ενδιαφέρεται; Και αν ενδιαφέρεται όντως, να καταλάβει οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο και όταν χρειάζεται θα πρέπει και εκείνος να δείχνει καλή διάθεση και να υποχωρεί όταν υπάρχουν προβλήματα και διαφωνίες. Αν πάλι δεν ενδιαφέρεται ας πάει στο καλό...

Η αξία της αναγνώρισης των λαθών μας....

Όλοι μας έχουμε κάνει λάθη στην ζωή μας, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην το παραδέχεται. Μικρά ή μεγάλα λάθη, λάθη στις σχέσεις μας, λάθη στην δουλειά μας, λάθη στην καθημερινότητά μας κ.α αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο όταν πρέπει να παίρνουμε αρκετές αποφάσεις καθημερινά. Και όμως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν παραδέχονται (ή τουλάχιστον το κάνουν με πολύ δυσκολία) ότι έχουν κάνει κάποιο σφάλμα, προσπαθώντας να ρίξουν το φταίξιμο είτε σε τρίτους είτε σε «αστάθμητους» παραγόντες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακουσει την έκφραση : «ε εγώ σωστά τα έκανα, αλλά ήμουν άτυχος για μια ακόμα φορά» και άλλες παρόμοιες εκφράσεις με τις οποίες «μετατοπίζουν» αλλού το φταίξιμο χωρίς να κοιτάνε τι θα έπρεπε να κάνουνε καλύτερα πρώτα εκείνοι.

Σε ότι αφορά τους λόγους για τους οποίους δεν λέμε «ναι έκανα λάθος» θα ανέφερα ως κυριότερο τον εγωισμό που έχουμε όλοι μας. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τους πολιτικούς μας δεν νομίζω να υπάρχει.... Μετρημένοι στα δάχτυλα οι πολιτικοί που έχουν βγεί στον λαό και έχουν πει – ναι κάναμε λάθη. Δειλά δειλά μόνο εμφανίζεται κάποιος που λεει γενικά και αόριστα κάναμε λάθη.

Κατα την γνώμη μου η αναγνώριση των σφαλμάτων μας βοηθά αφενός να γίνουμε καλύτεροι, με το να αποφεύγουμε παρόμοιες κακοτοπιές στο μέλλον και δίνοντας μας περισσότερη εμπειρία και αφετέρου, θα τολμούσα να πώ, οτι δείχνουμε «ανωτερότητα» ως χαρακτήρες. Βέβαια δεν πρέπει να φτάνουμε και στο άλλο άκρο, παραδεχόμενοι σφάλματα που δεν έχουμε κάνει μόνο και μόνο για να μην «χαλάσουμε» την σχέση μας με κάποιον. Αλλά το τελευταίο θα το αναλύσω περισσότερο σε επόμενη συζήτηση .

Καλησπέρα!

Η αποτυχία οδηγεί στην επιτυχία;

Χαιρετώ τους λιγοστούς αναγνώστες (είμαι κι εγω ένας απο αυτούς) και εύχομαι καλό μήνα σε όλους. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές κατά πόσο μια αποτυχία στην ζωή μπορεί να μας οδηγήσει στο να φτάσουμε τελικά στην επιτυχία. Ξέρω θα πείτε οι περισσότεροι αν έχεις επιμονή και υπομονή στο τέλος θα τα καταφέρεις. Είμαστε όλοι έτσι όμως; Ή μήπως υπάρχουν και άνθρωποι που βλέποντας οτι ίσως δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν τον δύσκολο
δρομο που έχουν επιλέξει τα παρατάνε εντελώς; Μια αποτυχία ή μια απογοήτευση μπορεί είτε να μας κάνει πιο δυνατούς είτε να μας "ρίξει" εντελώς την αυτοπεποίθηση.

Εγώ νομίζω πάντως οτι εξαρτάται περισσότερο απο την προσωπικότητα που έχει ο καθένας μας. Όσο πιο δυνατοί είμαστε τόσο περισσότερο ζήλο θα δείχνουμε για να πετυχαίνουμε τον σκοπό μας, και όσες "σφαλιάρες" και αν δεχόμαστε τόσο πιο ψηλά θα σηκώνουμε το κεφάλι και θα συνεχίζουμε!!