Το κράτος δίπλα στον πολίτη

Με αφορμή το χθεσινό τραγικό περιστατικό στο οποίος ένας 15χρονος Αφγανός έχασε την ζωή του μετά από έκρηξη βόμβας και την σχετικά άμεση αντίδραση του Κράτους να θέσει την οικογένεια του θύματος σε καθεστώς επικουρικής προστασίας έρχεται στο μυαλό μου το εξής απλό ερώτημα : Θα πρέπει να σκοτωθεί κάποιος ή να προβληθεί τόσο πολύ ένας γεγονός από τα ΜΜΕ ώστε να μεριμνήσει το Κράτος για τα αυτονόητα; Και στα αυτονόητα δεν εννοώ μόνο το να είναι η πολιτεία δίπλα στον πολίτη που έχει ανάγκη από βοήθεια (οικονομική, ψυχολογική κα), αλλά εννοώ περισσότερο το να ζούμε σε μια χώρα στην οποία να αισθανόμαστε ασφαλείς. Ας ελπίσουμε να γίνει και αυτό κάποια στιγμή...

Προκαταλήψεις: Ξεπερασμένες αντιλήψεις;

Πολλοί από εμάς πιστεύουμε στις προκαταλήψεις, άλλοι φανερά άλλοι όχι. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, αν και εκείνο που θεωρώ αρκετά χαρακτηριστικό είναι η εμμονή που έχουμε μερικές φορές σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Τα αντικείμενα αυτά θεωρούμε οτι μας φέρνουν γούρι, και φροντίζουμε να τα έχουμε πάντα επάνω μας σε σημαντικές στιγμές της ζωής μας αλλά και να τα διατηρούμε σε καλή κατάσταση. Ακόμα και εγώ ο ίδιος τώρα που το σκέφτομαι, πιστεύω σε κάποιο βαθμό (ειδικά στο παρελθόν) στην δύναμη και την τύχη που μπορεί να μας φέρουν κάποια αγαπημένα αντικείμενα. Όμως τι γεννάει αυτή την ανάγκη να βρίσκουμε στήριγμα σε κάποιο γούρι, ενώ ξέρουμε βαθιά μέσα μας οτι μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς αυτά;

Ή μήπως απλά μας βοηθάει να ξεπερνάμε με κάποιο τρόπο τις ανασφάλειες μας, και να αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία τις προκλήσεις και τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Χρόνια μας πολλά...

Είπα αρχικά να ασχοληθώ με άλλο θέμα, αλλά θυμήθηκα οτι αύριο είναι η παγκόσμια ημέρα του Καταναλωτή! Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να την τιμήσουμε την ημέρα νέες αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων (από αύριο ισχύει η αύξηση ΦΠΑ στο 21%) που θα επιβαρύνουν την τσέπη μας. Μαζί με αυτά βέβαια έρχονται και τα επόμενα «πακέτα» για την έξοδο από την κρίση: απολύσεις , περαιτέρω περικοπές στους μισθούς, αυξήσεις φόρων και άλλα πολλά.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους εμάς, τα κορόιδα, που πάντα πληρώνουμε τα σπασμένα από την τσέπη μας. Ας γιορτάσουμε σφίγγοντας λίγο ακόμα το ζωνάρι!

Το άγγιγμα ώς τρόπος επικοινωνίας

Διάβαζα μια εφημερίδα σήμερα, και έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο των NY Times (το οποίο αναδημοσιεύει η Ελευθεροτυπία), το οποίο αναφέρεται στην αξία που μπορεί να σημαίνει ένα άγγιγμα. Ίσως η σωματική επαφή να είναι από τις πιο δυσδιάκριτες μορφές επικοινωνίας, από την άποψη ότι είναι λίγο δύσκολο για τον άλλο να καταλάβει μηνύματα που μπορεί να θέλουμε να περάσουμε, αλλά ίσως όχι με τον σωστό τρόπο. Άλλωστε ο καθένας από εμάς χρησιμοποιεί λίγο πολύ διαφορετικό κώδικα επικοινωνίας, και ο τρόπος που εκφραζόμαστε πολλές φορές δεν είναι τόσο ξεκάθαρος.

Από την άλλη, ένα άγγιγμα είναι ένας διαφορετικός τρόπος να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας, και υπάρχουν πολλά παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή που μπορούν το επιβεβαιώσουν : Ένα χάδι για να δείξουμε σε κάποιον την αγάπη μας, ένας παίκτης να αγκαλιάζει τον συμπαίκτη του για να τον επιβραβεύσει, ενα φιλικό χτύπημα στην πλάτη για να πούμε στον άλλο «κάνε κουράγιο, εγώ είμαι δίπλα σου για ότι χρειαστείς».

Ίσως με ένα άγγιγμα να μπορούμε να εκφράσουμε ότι δυσκολευόμαστε να πούμε με τα λόγια...