Να περνάς όμορφα Άννα!!

Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην πολύ καλή μου φίλη Άννα η οποία
αύριο αναχωρεί αεροπορικώς για Ελβετία για το μεταπτυχιακό της. Πραγματικά
η παρουσία της πάντα δίνει το κάτι παραπάνω σε όλη την παρέα. Ποτέ δεν της
λείπει η ευχάριστη διάθεση, και προσπαθεί να μεταδώσει την θετική της ενέργεια
και στους υπόλοιπους.
Θέλω να της ευχηθώ ολόψυχα να της πάνε όλα καλά εκεί που θα πάει, να αποκτήσει
νέες εμπειρίες, να γνωρίσει νέους ανθρώπους και νέα μέρη και να επιστρέψει σε
ένα χρόνο πιο σοφή και ακόμα πιο δυνατή.

Καλό ταξίδι Άννα και καλά να περνάς :-)


ΥΣ : Αυτή η ανάρτηση ίσως είναι και μια αφορμή να ξεκινήσω να κάνω αναρτήσεις
για αγαπημένα μου πρόσωπα...

Αναμνήσεις...

Σήμερα το απόγευμα κατεβαίνοντας από το μετρό στο Σύνταγμα, συνάντησα ενα παλιό μου φίλο και συνάδελφο από την προηγούμενη δουλειά μου. Συζητήσαμε αρκετή ώρα για το πως περνάμε, τι κάνουν οι υπόλοιποι πρώην συνάδελφοι μου, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κ.α. Την ώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση έρχονται πολλές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο στο ΤΕΙ, όπου πέρασα 10 χρόνια με ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις. Παρόλες τις δυσκολίες που μπορεί να είχαμε περάσει κατά καιρούς, η συνολική μου εικόνα είναι θετική, και όλοι οι συνάδελφοι εκτός από καλά παιδιά ήταν και εξαιρετικοί συνεργάτες.

Δύο συμπεράσματα έβγαλα απο την σημερινή ημέρα. Πρώτον, οτι οι αναμνήσεις που έχουμε μέσα μας είτε θετικές είτε αρνητικές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας που δεν πρέπει να το αγνοούμε, και δεύτερον, όταν φεύγουμε από ενα χώρο στον οποίο έχουμε ζήσει πολύ σημαντικές στιγμές, θα πρέπει να προσπαθούμε να διατηρούμε δεσμούς με άτομα που έχουμε και μας έχουν αγαπήσει.

Καλό βράδυ.

Η «σκοτεινή» μας πλευρά

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας την σειρά Dexter. Για όποιον δεν την έχει δει πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο ο οποίος έχει εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία από τον πατέρα του την «τέχνη» της δολοφονίας και της απόκρυψης με οποιονδήποτε τρόπο της διπλής του ζωής. Εργαζόμενος την ημέρα στην αστυνομία του Μαϊάμι στην υπηρεσία του νόμου, ενώ την νύχτα αναλαμβάνει να «εκκαθαρίσει» τον κόσμο από τους πάσης φύσεως εγκληματίες. Φυσικά με οποιοδήποτε τίμημα αποκρύπτει από τον υπόλοιπο κόσμο την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του και προσπαθεί να συμπεριφέρεται ως φυσιολογικός άνθρωπος.

Δεν πρόκειται να μιλήσω για serial killers, ούτε για το πώς σκέφτονται αυτά τα άτομα. Με αφορμή το concept της σειράς όμως, θα αναφερθώ σε κάτι το οποίο μας χαρακτηρίζει. Την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, μια πλευρά που δύσκολα κανείς μπορεί να δεί. Αλήθεια όλοι δεν έχουμε κάποια «μυστικά» κρυμμένα βαθιά μέσα μας τα οποία δεν αποκαλύπτουμε ούτε στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας; Αυτό το κάτι που έχουμε μέσα μας, μπορεί να είναι απο το πιο απλό ως το πιο ιδιαίτερο, π.χ ένα λάθος που έχουμε κάνει στο παρελθόν και δεν θέλουμε ποτέ να μαθευτεί, ή αρνητικές συμπεριφορές που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μην τις βγάζουμε στην επιφάνεια, για να μην δώσουμε δικαίωμα να μας χαρακτηρίζουν άσχημα ή να φανερώσουμε αδυναμίες μας.

Επίσκεψη στο Άγιο Όρος

Άργησα λίγο το ξέρω, αλλά δεν το ξέχασα. Είχα υποσχεθεί να αναφερθώ για την εμπειρία μου από την επίσκεψη στο Άγιο Όρος αλλά τα γεγονότα εκείνη την εβδομάδα με είχαν προλάβει. Βέβαια έχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από τότε και μπορεί να μην θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες(το Αλτσχάιμερ φταίει μην ανησυχείτε), αλλά τις γενικότερες εντυπώσεις μου μπορώ να σας τις μεταφέρω.

Αν και τις προηγούμενες χρονιές είχα απορρίψει προτάσεις που μου έγιναν για να επισκεφτώ το Α.Ο, φέτος αποφάσισα να πάω έχοντας ακούσει πολύ καλά λόγια τόσο για τα μέρη, την φιλοξενία αλλά και τον τρόπο ζωής στις μονές.

Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί για την Παρασκευή 30/4 ώρα 07.00 απο το Ελ. Βενιζέλος, πρώτος προορισμός η Θεσσαλονίκη αεροπορικώς, στην συνέχεια ταξί για την Ουρανούπολη και μετά το καράβι για την μονή. Ίσως ακούγονται πολλές οι ενδιάμεσες στάσεις αλλά για σκεφτείται να πηγαίναμε με ΚΤΕΛ πόσες ώρες θα κάναμε. Για την ιστορία μόνο να σημειώσω οτι ο ταξιτζής για μια απόσταση που είναι 1.5 ώρα μας πήρε 120 ευρώ (!!!), για να μην αναφέρω οτι ο άνθρωπος είχε γεμίσει το αμάξι με εικονίτσες ενώ σε όλη την διαδρομή ακούγαμε σταθμό της Εκκλησίας (και όταν δεν έπιανε το ράδιο, μας έβαλε ένα CD με έναν ιερέα απο την Κύπρο που συνομιλούσε με μαθητές σε σχολείο – αυτό ήταν αρκετά πιο ενδιαφέρον, έλεγε σημαντικά πράγματα χρησιμοποιώντας παραβολές και παραδείγματα).

Προλάβαμε την τελευταία στιγμή το καράβι, που έφευγε λίγο πριν τις 11 απο την Ουρανούπολη, έγιναν 3 ενδιάμεσες στάσεις και στην συνέχεια φτάσαμε στον προορισμό μας. Η Ι.Μ Κωνσταμονίτου βρίσκεται στην ενδοχώρα του Α.Ο, οπότε χρειάστηκε να περπατήσουμε περίπου 1 ώρα από το λιμάνι. Είναι γνωστό οτι η συγκεκριμένη μονή είναι από τις πιο φτωχές του Α.Ο οπότε και η εικόνα που είδαμε δεν μας εξέπληξε (π.χ δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ και ο χώρος διαμονής των επισκεπτών δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση). Ξεκουραστήκαμε λίγο και στην συνέχεια παρακολουθήσαμε τον εσπερινό (4-6.30). Μετά τον εσπερινό ακολούθησε δείπνο. Το τελετουργικό περιελάμβανε την ανάγνωση μιας ιστορίας σχετικά με την μονή απο εναν ιερέα ενώ όλοι οι υπόλοιποι τρώνε. Για το γεύμα να αναφέρω οτι αν και λιτό, είναι πολύ νοστιμο, φυσικά ξεχάστε το κρέας, το ψάρι ενώ και το λάδι χρησιμοποιείται ελάχιστα. Διαπίστωσα μάλιστα οτι η νηστεία που κάνουμε εμείς δεν έχει καμία σχέση με την νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας (όποιος ενδιαφέρεται να την μάθει μπορώ να του την στείλω).

Μετά το τέλος της ανάγνωσης (περίπου 10 λεπτά), όλοι πρέπει να σηκωθούν και να αφήσουν το φαγητό τους (όποιος πρόλαβε πρόλαβε!). Οι πόρτες της Μονής κλείνουν στις 8 το απόγευμα, οπότε δεν υπάρχει χρόνος για χαζολόγημα εκτός αυτής, παρόλαυτα καθίσαμε σε ένα μπαλκόνι στον χώρο των επισκεπτών μέχρι να νυχτώσει και να πάμε για ύπνο. Άλλωστε έχει εγερτήριο νωρίς νωρίς την επόμενη μέρα (4 το πρωί) και πρέπει να είμαστε «φρέσκοι» :P Α! Ξέχασα να αναφέρω οτι μετά το τέλος του εσπερινού γίνεται «επίδειξη» της Αγίας Τράπεζας στους επισκέπτες (λείψανα αγίων, κειμήλια της Μονής κλπ).

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς (δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς χτυπάνε συνέχεια οι καμπάνες) για να παρακολουθήσουμε την πρωινή λειτουργία. Μετά την λειτουργία ακολούθησε μεσημεριανό γεύμα (στις 8 το πρωί), και στην συνέχεια ετοιμαστήκαμε για τον επόμενο προορισμό που ήταν η Ι.Μ Διονυσίου. Η συγκεκριμένη μονή, απο τις πιο πλούσιες του Α.Ο, είχε μια τελειώς διαφορετική εικόνα όχι μόνο ως προς τις εγκαταστάσεις της, αλλά μπορώ να πώ και ως προς τον τρόπο και την ευγένεια που μας συμπεριφέρθηκαν. Δεν θα αναφερθώ εκ νέου στο πρόγραμμα γιατί αυτό είναι σχεδόν ίδιο στις περισσότερες μονές. Την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής για να φτάσουμε το βράδυ στην Αθήνα.

Τι μου έχει μείνει απο αυτές τις 2 ημέρες;

- Η ηρεμία που συναντάς που σε βοηθάει να συγκεντρωθείς, να σκεφτείς και να τα βρείς με τον εαυτό σου.

- Μου άρεσε πολύ η διαδρομή με το καράβι, οπου περνάς από αρκετές μονές, και ιδιαίτερα μου έκανε εντύπωση η ρωσική μονη, με την μεγαλοπρέπεια και την αρχιτεκτονική της.

- Ο τρόπος ζωής των μοναχών είναι κάτι που πολύ δύσκολα κάποιος απο όλους εμάς θα μπορούσε να ακολουθήσει.

- Το να βλέπεις την δύση του ηλιου απο την Ι.Μ Διονυσίου, απίστευτη θέα.

- Όλες οι λειτουργίες που τις παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή (δυστυχώς συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία και να κοιτάμε κάθε 5’ το ρολόι για να δούμε πότε τελειώνει η λειτουργία).

- Ακόμα και το φαγητό αν και λιτό μου άρεσε πολύ και έκανε να σκεφτώ αν τελικά πρέπει να αλλάξουμε κάποιες συνήθειες σε αυτό το θέμα.

Γενικότερα πάντως έχω πολύ καλές εντυπώσεις από το μικρό αυτό ταξίδι μας και την διαμονή μας. Με μεγάλη ευχαρίστηση θα ξαναπήγαινα και τον επόμενο χρόνο!

Καλό απόγευμα σε όλους :-)

ΥΣ : Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τους συν-προσκυνητές μου Κώστα, Φίλιππο και τους 3 Γιάννηδες! Περάσαμε όλοι πολύ καλά.